Sleutelwoord: Prosa

Droom Jy Nog Alleman

0 $

Deur: Jan N. Alleman

 

Walt Disney het gesê dat as jy dit kan droom, kan jy dit doen.

Die warm windjie woel tussen die blare van die palmbome. Goue strande lok mense uit hulle huisies na waar vonkelende waters rond baljaar. Naby die pragtige wit sand, droom houthuisies met glas vloere, hulle voete ‘n meter diep in die vlak water. Net ‘n gedagtesprong verder, langs die rotse, steek ‘n klein hout kaaitjie sy vinger die see in. ‘n Soel somersaand op ‘n paradys eiland. … Ek staar, ek dink, en ek dink en ek staar. PARADYS EILAND.

Later die oggend wys ek, bedeesd opgewonde, steeds dromend en heel onnadenkend, die kleur brosjure aan my Vlam. Vroulief kyk, en kyk, en kyk, vlug met my Suid-Pool toe en druk my kop die ys water in: “Jan, kom terug aarde toe…,”

En Jan kom terug aarde toe.

Geveg gereed kom Jan terug aarde toe. “Ek droom. Dit kos mý niks en dit kos jou nog minder.” Vies dat mý droom op mý paradys eiland so wrede aborsie moes ondergaan, tog kalm en bedaard, ten volle in beheer, giet my Vlammetjie olietjies op die troebel stormwaters: “Ek weet, ou Strooi, en ek is vreeslik jammer om jou droom so te verpletter, maar…” Lees meer Droom Jy Nog Alleman

Die hart van ‘n vreemdeling

Soms, veral tydens ’n reis, sien jy iemand deur ’n motorruit, by die ingang van ’n supermark of op die roltrap en jy vergeet die gesig nooit weer nie. Iemand kyk skielik op net wanneer jy ’n boek terugsit op die rak in ’n biblioteek of boekwinkel en glimlag vir jou. Iewers in jou binneste herken jy iets van jouself in daardie persoon en jy glimlag terug. 

So is ons eendag by Fransmanshoek naby Mosselbaai. Dit is ’n beskermde gebied, rotsagtig en die branders slaan woes teen die rotse. Bolle skuim ry op die wind bokant die rotse uit. Die dag is stormagtig met wolke en son. En wind. Ons skuil teen die oerrug van ’n rots en kyk uit oor die skuimende see, die geweld van die branders en die tierende wind.

’n Vrou staan op een van die hoogste rotse en die wind pluk haar hare in blonde slierte uit die swart doekwat sy om haar kop het. Sy strooi iets in die wind. Die wind gryp dit gretig en dra dit ’n ent weg.  Dit verdwyn buite sig.

               “Voer sy die meeue?” vra my man.

               “Dan moet sy simpel wees, want die wind maak dat hier nie eens ’n gulsige meeu isnie,” weerlê ek sy stelling. “Kyk, sy is heel in swart. Sien jy die kissie. Ek sweer sy kom strooi ’n geliefde se as oor die see. Dalk was hulle lief om hierna toe te kom toe hy nog gelewe het,” borduur ek, ewig die skrywer, voort.

               Man lag. “Jy kan nogal reg wees!”

               Die vrou kom stap by ons verby. Haar gesig het swaarkrylyne, maar sy is aantreklik op ’n verweerde manier. Haar mond is baie rooi Sy huil nie. Sy stap net. Haar gang is soepel en haar treë het die beslistheid van iemand wat ’n onaangename taak afgehandel het.

               Dalk, dink ek toe sy in die luuksemotor  klim, begin haar lewe nou eers.

               Die volgende dag ry ons terug. Ons laat die see en sy slegte weer agter en my hart loop al digby die huis toe ons in Meiringspoort stop vir koffie en dies meer. ’n Vrou en haar vriendin is entjie van ons af ook besig met koffie en ’n padkosbroodjie. Die vriendin kan ek glad nie meer onthou nie, maar die vrou self, onthou ek in detail tot vandag. Sy was ’n groot vrou. Lank en goed gebou. Lieflike gesig enhouding en wonderlike lang, donker, krulhare wat in die geniepsige wind om haar kop dwarrel. Sy dra ’n geelgroen rok wat mooi afsteek teen haar donker vel. En toe lag sy. ’n Lag wat jou aanraak, jou ligter maak, jou laat glo in voëls envisse; in drake en drakedoders.

               So ’n vrou, dink ek is ’n koningin uit eie reg. Ons ry en ek bêre die vrou in my kop.

               Vanoggend toe ek die eerste geelgroen bloeisels van die soetdoring sien, dink ek weer aan die vrou in Meiringspoort. Ek wonder, nie vir die eerste keer nie, wat is háárstorie?

               Maar die hart van ’n vreemdeling bly ‘n geslote reistas vir die verbyganger, al het julle ook ’n oomblik in die wind gedeel.

(c) Brechje Visagie

Die Taal van die Hart

0 $

Deur Jan N. Alleman

 


Geliefdes, dierbares, vriende, vriendinne, familie, kollegas, volgelinge, vervolgers en belangstellendes, elke horende en nie horende oor:

Ieder het al ietwat te sê gehad oor ’n sanger en sy politieke polemieke. Lief my. Loof my. Draai maar ’n dowe oor of ’n blinde oog of braai my, maar my stoelkussing brand rooi-warm stoofplaat onder my agterend.

Dit is hoogtyd dat ek ook tog ’n stuiwertjie in die beurs moet plaas. Let wel, plaas, nie gooi nie. Nee, gooi klink gewelddadig en dit is allermins my bedoeling. Ook nie werp nie, dit klink soos roekeloos wegslinger. Plaas, netjies en sagkens met innige gevoel van deernis en ‘n deur dronke empatie met hoe andersdenkendes van my volkie voel.

Dink ek aan die nuwe Phoenix van Afrikaans en sy welkome pogings om so ’n Louis Botha van ouds die Afrikaner volkie tot nuwe hoogtes aan te roer. Dié streef om hulle te verenig in mensies met ’n doel! Dan kan ek nie anders as om aan die ou tante op die klein dorpie iewers in die suiderland te dink nie. Die tante was welbekend vir haar geduld, wysheid en onvermoë om kwaad in enige mens te sien.

Welbekende storie hierdie, welbekend. Dit was juis die tante se roekelose onvermoë wat die plaaslike kerkraad en bekleër van die toga warm onder die boordjie gelaat het. Tog! Daar is waarheid: Elke mense moet een of ander tyd besef dat daar nie net goed in alles is nie. Gewapen met ’n strikvraag, nes ’n fariseër van ouds, neem dominee die plig op hom om die tante te besoek en te verlig. Dit is nou verlig soos in die Oosterse konteks – om die oë te laat oopgaan!

“Tante, u sien net altyd goed en praat net altyd goed van ander, maar daar moet tog iemand wees wat u as boos, of sleg, of minder goed beskou, dan nie?”

Die tante kyk van haar hekelwerk op en dominee raak effens op sy senuwees en las haastig aan: “Ek bedoel nou neem die ou listige duiwel, wat goed is daar in hom?”

Die tante sit haar hekelwerk op die tafel neer en staar stip in die man van die kleed se oë. Na ’n lang, baie ongemaklike stilte sê sy: “Dominee, jy moet erken, die duiwel het geen lui haar op sy kop nie…”

Nou laat dit baie duidelik en onomwonde hier op skrif staan: Vir geen oomblik vergelyk ek onse sangertjie met die duiwel nie! Nooit sal ek dit durf waag om so iets kwyt te raak nie! Wat my wel roer is hoe die herder en die raad so innig meegevoer was deur die vloed van hulle begeertes om iets te probeer bewys dat hulle die kruks van die saak gemis het! “Die pot mis gesit het,” sou my Oumatjie gesê het, en vir al die minder jonger garde wat weet van katels, koffers en kose sal die prentjie in my geestesoog baie mooi verstaan.

Ek betwyfel vir geen oomblik dat onse sangertjie belang daarin het om Afrikaans en die belange van die Afrikaner te bevorder nie, maar, soos die Ingelse sal sê, wat is die “spinoff” daarvan vir hom? Wag, wag! Moenie my sê nie. Gratis bemarking. Gratis massa bemarking en ’n ondersteuners aanwas van… wie weet en wie kan raai – en wie gee ‘n duit om.

Ons vir jou Suid-Afrika. Ons werp ons stuiwers, munt en noot, in beurse – beurse wat soos voerkraal beeste gedy. Solank iemand net tog asseblief die regte goeterse sê. Solank die voor-praters tog net klink asof hulle ons “song” sing. Solank my ras verkleurde hart net ’n strooihalm hoop kan vasgryp en glo dat God ons uitverkies het…

Sit ek hier voor my rekenaartjie en ek wonder hoeveel van Meester Adam Small se mense se stemme saam sal opklink oor hulle se taal – Afrikaans. Of ou Maria, ons Sotho huishoudster in die 70’s, wat sonder skroom niks ander as Afrikaans wou praat nie. Hoe voel sy? Hoe voel die kinders van die Kaapse vlaktes wat net in Afrikaans kan speel, maar wat swart onder die Afrika-son verbrand is! Ja, Afrikaans is GROOT! Dis groter as ’n kleur, ’n sanger, ’n politikus of enige groep mense.

Hier is my stuiwer, wat ek sagkens, liefdevol in die oorvol koffer wil plaas: Afrikaans is die taal van ’n hart, nie die taal van ’n velkleur nie.

 

Taxi is ‘n Emosie

Deur – Jan N. Alleman

 

(Vir regverdigheid moet ons toelaat dat alle manlike vorme ook die vroulike mag insluit)

 

Net ‘n taxi!

 

  • Dit is etenstyd en almal blits met die korste moontlike roete huis toe. Niemand hou van herkou-siekte nie: Wanneer jy by die huis sluk en by die werk kou. Almal is haastig.  Almal wil graag genoeg tyd hê om te kan kou, te sluk en te begin verteer voordat hulle van die bak na die vak moet terug haas. Net ‘n taxi kan langs jou by die rooi verkeerslig stop en op die laaste oomblikke, net voor die verkeerslig na groen verander, voor jou in draai. Net ‘n taxi kan dan, met ewige onskuld, by die volgende kruising voor jou stop om “kliënte te diens.” Die verkeerslig verander net drie keer…

 

  • Jy sit rustig in jou motor. Onverstoord besig met jou amateur-sielkunde. Dit is ‘n fyn kuns om mense so op die straat te beoordeel. Net ‘n taxi kan langs jou kom parkeer en die mees ondenkbare, onluisterbare, brein benewelende kakofonie op jou ore ontlaai. Net ‘n taxi kan dit teen die hoogste moontlike volume speel terwyl die bestuurder luidkeels na moontlike kliënte roep. Net ‘n taxi kan jou die volgende dag vermaan om jou strelende musiek sagter te stel sodat hy sy middagslapie kan geniet terwyl sy passasier geld by die outo-teller trek.

 

  • Net ‘n taxi kan van die vêrste regterkantse verkeersbaan links oor die verkeer draai. ‘n Taxi mag dit doen… net ’n druk of twee op die toeter en alles is reg, of weg!

 

  • Jy sit gerus, met die vrede van die heelal in jou hart, in die middel van die verkeer. Die Proteas het vir die eerste keer in ses en sestig jaar weer ‘n wedstryd gewen en, al het die Springbokke verloor, is die lewe goed, fantasties. Eensklaps ruk A707 voor jou totstilstand en drie deure vlieg gelyktydig oop. Jou eie YouTube-kapping flits voor jou oë. A707 het net gou in die middelste verkeersbaan gestop om passasiers op en af te laai. Hy skroom nie vir ‘n oomblik om jou baie duidelik, en met geen onseker handgebare, te laat verstaan dat jy die keuse het om of links of regs by hom verby te gaan nie. Net ‘n Taxi kan daardie emosie van woede en blydskap gelyktydig in jou laat op wel. Soet en bitter water in dieselfde put.

 

  • Net ‘n taxi kan teen die verkeer in ’n een rigting straatop ry omdat hy sestig sekondes van besigheid sal verloor as hy om die blok moes ry.

 

  • Net ‘n taxi kan in die druk verkeer dubbel parkeer om die stof van sy motor af te vee. Net ‘n taxi kan twee minute later al sy frustrasie op jou ontlaai omdat jy dit durf waag om iemand anders ’n kans te gee om uit ’n parkeerplek te trek sodat jy daar kan parkeer.

 

  • ‘n Volkswagen kombi word geregistreer om sewe persoon te vervoer, maar jan en alleman weet, en ons was almal daar, dat jy heelwat meer mensies kan in bondel. Net ‘n taxi kan meer mense in ’n Volkswagen Polo laai.

 

Net ‘n taxi kan jou briesend histeries laat lag. ‘n Taxi is die verpersoonliking van gemengde gevoelens. Dis nie net ’n voertuig nie, dit is ’n emosie!

 

“Springbok rugby gee my so taxi gevoel.”

 

 

Die bruinvy

Van altyd af was vye vir my spesiaal. Lank voordat dit nog modekos was, was dit al my geliefkoosde vrug.

“Woestynkos,” het Pa gesê. “Dit en granate en turksvye en dadels. Dis hoekom die Bybel van die vroegste tye af daarvan praat en dis hoekom dit hier groei.”

Op ons bykans waterlose plaas in Namibië, was die twee reuse vyebome, die turksvye langs die dam en die granaatbos langs die watertenk vir ons kosbaar. By Ouma en Oupa op die dorp, was daar dadelbome langs die voor van die waterputs wat nog uit die Duitse tyd dateer het. Tot vandag toe, is dit vir my ondenkbaar om die lewe in te dink sonder vye, granate, turksvye en dadels.

Ma het van die die vye vir ons vyelekkers, vyerolle en gedroogde vye gemaak. Daarvan van gedroogdevye my heel, heel gunsteling.  Die dadels het sy in plastieksakkies laat sweet en weggepak vir die vrugtehonger wat saam met die winter en die westewind kom. Sy het turksvystroop en turksvykonfyt gekook. Natuurlik het sy ook vyekonfyt gekook. En granaatstroop wat ons in die somer met water en ys gedrink het. Baie werk, liefdeswerk.

Maar die lekkerste, die heel, heel lekkerste, was as ek soggens kon opstaan, die vye uit die boom gaan pluk , met die nag se koelte nog tussen die blare en in die pienk blommetjiesharte van die witvye. Die jeukerigheid wat die blare veroorsaak het, het jy sommer in die krip gaan afspoel. Daar was vye wat papryp was. Pure stroop, heerlike soetheid.

Natuurlik wou ek my eie vyeboom hê toe ek uiteindelik die grond, die tyd en die plek het om tuin te maak. Ek kry nêrens vyebome te koop nie. Tot nou die dag. Ek koop twee boompies. ‘n Kaapse bruinvy en ‘n adamsvy. Ek kon die eerste ryp bruinvytjie Sondag pluk. Ek neem die foto. Ek ruik aan hom en dra hom op ‘n glasbakkie na my Lief in sy kantoor. Ek lees Opperman se  gedig vir hom:

DANK

Ek bring aan jou die eerte vrugte van die land/ met ingehoue vreugde en met dankbaarheid:

‘n mieliekop, lemoen of roos op skurwe hand/gedra as nuwe hulde van seisoen en tyd;

jaarliks die eerste piesangtros uit die vallei/ waar gramadoelas was, omdat ek nou nog voel

sonder jou liefde is die graaf te swaar vir my / en val die geil reëns van die berge sonder doel.

Toe deel ek die vye in twee. Dit smaak hemels, dis kosbaar, dis dankbaarheid. Een enkele vy wat my so ryk en bevoorreg laat voel.

Geskryf deur: Brechje Visagie

 

My moeg is moeg

Goeie more maters,

Ja hierdie jaar is besig met sy laaste doodsnikke.

Ek ervaar ‘n algehele en algemene lamte en moegheid – ag kom ek sê maar die woord:- Gatvol! – orals by alles en almal.

Die hitte vang ons hier in die Suidlande. Dit dra nie by tot ons pogings om te oorleef nie. Finale uitdagings wat eis vir afhandeling voor die jaar sy deure toemaak, dra by tot ‘n algehele gees van stress en moedeloosheid.

Selfs die Taxi bestuurders is meer bedagsaam en minder agressief op die paaie. Dit is ‘n besliste teken van ‘n groot moeg wat oor alles hang.

Hier op ons groepie het ek ook ‘n besliste afname in bydraes gesien. Ook die gesels is maar lammerig en tammerig. Vir ‘n oomblik was ek bekommerd – maar na ek bietjie op die ander groot groepe gaan kuier het – sien ek dat daar selfs nog minder aangaan as hier by ons.

Al wat ek vir elkeen kan sê is vasbyt en sterkte. Vat elke dag asof dit die enigste dag in jou lewe is (wat die werklike waarheid is).

Moenie energie vermors op gister nie – jy kan absoluut niks doen om hom oor te doen nie.

More is nog nie gebore nie – so moet ook nie tyd en energie wat aan vandag se leef behoort daarop spandeer nie.

In hierdie tyd waar dit voel asof jou uurglas ‘n gat in het en jy amper die sandkorrels kan tel, is dit nou absoluut belangrik om buite tyd vir jouself tyd te maak.

Vat ‘n oomblik om diep en stadig asem te haal. Teug aan daai koffie en geniet elke slukkie asof dit die enigste ding in die heelal is wat saakmaak.

Voor jy uithardloop om die dag te jaag – vat ‘n intense moment vas en laat tyd stilstaan deur jou geliefde hartsogtelik te soen.

Spandeer ‘n gehalte oomblik stil saam met JOU.

Stop die klok! Moenie vasgevang word in die “stampede” nie.

Hoop julle elkeen het ‘n wonderlike dag.

 

 

Oom Fred, die leeu en die stadshond

0 $

Oom Fred Siemens het op die plaas Robyn geboer, doer in vandag se Damaraland (dit was nou voor die Odendaal-komissie die plase uitgekoop het om die gebied te vorm wat vandag bekend staan as die Kaokoveld, oftewel Damaraland).

Daardie jare was daar ongelooflik baie leeus in daardie gebied en die boere het baie beeste en kleinvee verloor. Die leeus het gou agter gekom dat ‘n bees makliker vang as ‘n gemsbok. Die geveg tussen boer en leeu was dus ‘n realiteit. Oom Fred het baie honde verloor in sulke gevegte, want ‘n hond moet van anner stoffasie gemaak wees om ‘n leeu te pak.

So bel ‘n kennis van die Siemense eendag uit Windhoek. Oom Fred tel die telefoon op: “Siemens hier.”
“Middag, Fred, dit is Klaas hier van Windhoek wat praat. Hoe gaan dit?”
“Middag, Klaas, dit gaan goed man, dis goed om van jou te hoor, die leeus pla net baie, maar die veld is geil vanjaar en die bees blink van die vet!” antwoord oom Fred. Lees meer Oom Fred, die leeu en die stadshond

Skoenmaker, Wiskunde en Lees – Deur Jan N. Alleman

0 $

Daar is redes hoekom sekere onderwysers sekere vakke aanbied. Ek dink dit het iets met vakkunde te doen. Daar is beslis ’n rede hoekom wiskunde onderwysers, soos skoenmakers, hulle by hulle lees moet hou.

Die klas luister aandagtig en werk spontaan mee terwyl ons na die lees gewoontes en vaardighede van ander volke regoor die wêreld kyk. Ons is besig met statistiek en die voorstelling daarvan in persentasie op grafieke. Die gemiddelde Amerikaanse kind spandeer slegs ’n baie klein persentasie van sy of haar tyd aan lees oor die algemeen. In ’n poging om vas te stel of my leerlinge lees en wat en hoe hulle lees, wend ek my tot van die meer klassieke werke…

Lees meer Skoenmaker, Wiskunde en Lees – Deur Jan N. Alleman

JAKOB, STAAN OP!

 

 

 

 

 

 

 

 

Dis Saterdagoggend. Die son maak groot oog op die oosterkim. Hy verf die paar wolkies met ‘n prag keuse van rooi en oranje. Die skril gil van ‘n paar sonbesies voorspel ‘n snikhete dag. Almal, mens en dier, verstaan dat ‘n rusplekkie in die skaduwee vandag ‘n genadige voorreg is.

Ek sit hier op my naweek stoel en staar oor die vroegoggend vlaktes; diep versonke in gedagtes oor die lot van die wêreld. Gevoelentes woel hier in my borskas en breinkas! Ek sukkel om die haat en nyd en verdriet en woede van die mensdom te verstaan. Die arms van rede kry dit nie reg om die oorsaak van die goeters vas te gryp nie. Ek sukkel en… ek staar.

“Waarna staar jy?” vra die oulikste, en mooiste, mens in my lewe hier neffens my.

Lees meer JAKOB, STAAN OP!

Rooikappie #2018

0 $

Rooikappie #2018

Geskryf deur Brechje Visagie.

Die man se skaduwee raak-raak aan die soom van Rooikappie se mantel. Rooikappie loer oor haar skouer. Die straatlig gooi die man wat haar agtervolg se lang skaduwee voor hom uit en sy gesig is in die donker, maar sy herken hom onmiddellik.

“Ag nee, dêmmit!” brom Rooikappie en rek haar treë om van die man weg te kom. Die eeue het hul merk gelaat en gister se pilatesklas was straf. “Sal die bleddie houtkapper nooit leer dat ek nie sy hulp nodig het nie,” skel sy saggies. Sy stap weer stadiger.

Die houtkapper het haar sprokie gesteel. Dit is wat daardie dag in die bos gebeur het. Sý was die mooi kind met die lang, goue vlegsels en die rooi manteltjie. Haar regte plek in die geskiedenis moes langs die van Raponsie, Sneeuwitjie en Aspoestertjie gewees het. Húlle tree as heldinne, prinsesse en koninginne uit die stryd. Maar nie Rooikappie nie. Sy is die stout kind, die een wat afdwaal en vir Ouma laat opvreet van die wolf! Almal is altyd verlig as die houtkapper in haar storie opdaag, vir Ouma red en Wolf doodmaak. Wolf was die enigste opwinding in haar lewe op daardie stadium. Nou is sy eeu na eeu niks meer as ’n sedelessie vir kinders nie.

Lees meer Rooikappie #2018

Veg of vlug – deur Martha Poller

“Goeie dôner, Emma, het jy nou wragtag gedink ek gaan jou nie herken nie?”

Die woorde galm in haar ore. Sy was dan so seker dat sy dit vanaand sal vryspring. Koue rillings gly op en af met haar rug.

Wanneer het dit dan alles so verander? Wie het wanneer haar vrede kom steel? Was dit die dag toe Phillip … . Nee! Moenie daaraan dink nie, bly weg daar, Emma. Dis nie veilig vir jou om daar te gaan nie. Hulle gaan jou gryp en seermaak, Emma. Los uit! Bly weg!

Sy asem brand in haar nek. Sy loop vinniger en vinniger, maar die asem kom nader, al nader. Die boosheid ruik na salpeter en verbrande bloed, dink sy by haarself. Sy weet sy moet hardloop, maar haar bene is soos met lood gevul – sy kan haar voete beswaarlik oplig om voort te vlug.

Lees meer Veg of vlug – deur Martha Poller

Meer oor Koster

Uittreksel uit Straatligte in die mis:-

 

12. My Moeder

Ek sien my moeder glimlag uit die hemel vir my

Sy was die beste mamma op aarde te kry

Sy het ons laat opgroei om mekaar lief te hê

Die heel beste mamma kan ek met reg sê

 

Lees meer Meer oor Koster

Meer oor Moekie

0 $

                                                          Tweede kans

Hy het lelik drooggemaak. Soos wat hy al in sy lewe verbrou het, is dit geen wonder dis nou pay back time nie.

Gustavo van Zyl is ʼn gesogte vrygesel. Sy ouers het seker toentertyd al baie gelees om hom so ʼn nie-Afrikaanse naam te gee.

Vir jare het hierdie naam met sy eksotiese klank deure by die skoner geslag vir hom geopen. Net by die aanhoor van sy naam, nog voor hulle hom ontmoet het, swymel hulle al. Menige blind date het in ʼn ernstige verhouding ontaard. Maar trou en rustig raak? Aikona.

Lees meer Meer oor Moekie

Meer van Martha

Boeke deur Martha Poller

Tuiskoms:

Bestaan uit kort stukkies wat op haar blog verskyn het.

Hagar:

‘n Bybelse roman oor die lewe van Hagar, Sara en Abraham.

Albei is uitgegee deur Malherbe Uitgewers en kan bestel word by die volgende skakel.

https://www.malherbe-uitgewers.co.za/martha-poller

Of los vir Martha ‘n boodskap op die blog of op haar blad onder Skrywers.

 

 

Om op te Gradeer na Bydraer

In die laaste paar dae het ons amper 50 nuwe aantekenaars (subscribers) by gekry.

‘n Aantekenaar kan slegs lees en kommentaar lewer . Niks self pos of plaas nie.

Om op te gradeer van ‘n aantekenaar na ‘n bydraer (contributor) is eenvoudig – stuur net ‘n vonkpos deur ons kontak blad en vra aan vir gradering. Vertel wie jy is en van waar – en ons oorweeg jou aansoek.

As bydraer het jy nog nie jou eie blad nie – maar jy kan op die Blog pos.

Dit is gratis.

Namib groete.