Ons sukkel so
om ‘n bestaan te maak,
dat ons heel vergeet
om te strewe na lewe.
En dan!
In pyn en angs stop die klok.
Benoude donkerte,
lugleë longe,
‘n bees op jou bors
wat wil in …
‘n Tier wat wil uit!
En jy weet –
Dis klaar. Die stryd is verby.
En daar is geen wenner
of verloorder.
Daar is net een plek op die podium,
stom spoke applous op die stadion.
En die sproeiligte gaan aan:
Spotlight op jou.
En jy is stil. Kalm.
En dan bedonnerd!
Nog? Nog tyd?
Om mee te wat?
Fok die onafgehandelde!
Fok die stukkende drome!
Fok die verlore jare!
Fok die potensiële niks
van môre se miskien!
Fok my stukkende hart
Wat weier om op te hou klop.
En môre?
Dis te vêr.
Nou, hier in hierdie oomblik
is daar stilte en kalmte.
En storms en orkane.
En stilte en kalmte …
En die tyd vir leef?
Kloppedie klop – met elke slag
Tel dit af
en af
Lup – een minder dup
om te leef.
Intussen?
Intussen bestaan ons –
miskien kan ons môre begin leef.
(c)Meraai